- مُسَدِّد؛ دوایی است که چون در مجاری و منافذ داخل شود، قوه ی محرکه نمی تواند آن را از آن جا بیرون کند و سپس منفذ را تنگ کرده و روزنه ها را پُر می کند.
- سد کننده، هر خلط کثیف که در هر تنگنای درونی تن راه بر سایر اخلاط ببندد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- در اصطلاح طب قدیم، دوای خشکی است که بسبب کثافت و یبوست آن یا بعلت پوشاندن منافذ، ایجاد سدد کند. (از کتاب دوم ابوعلی ص 150).
- آنچه بسبب کثافت و یبوست در مجاری محتبس شده منع دفع مواد واجب الدفع کند مثل سفیداب، یا بسبب لزوجت باعث تسدید گردد مانند لعاب ها. (مخزن الادویه).
