درباره کتاب المنصوری فی الطب (کناش منصوری)
منصوری فی الطب، نوشته ابوبکر زکریای رازی (313ق-251ق) است که با پژوهش و گزاره حازم بکری صدیقی و پژوهش و برگردان محمد ابراهیم ذاکر از زبان عربی به فارسی چاپ شده است.
«طب منصوری»، «کناش منصوری»، «کتاب المنصوری علی سبیل الکناش» نامهای دیگر آن است.
نام این کتاب برگرفته شده از نام فرمانروایی سامانی -ابوصالح منصور- در قرن سوم هجری است. رازی از کتابهای بقراط و جالینوس و آرماسوس و بسیاری از پزشکان دیگر در دورههای گذشته و دیگر سخنگویان دانش پزشکی که پس از ایشان آمدند همچون پولس و دیگران برداشت کرده است.
همچنین آنچه را خود با پژوهش و آزمایشهای علمی بدان رسیده را بر آن افزوده و آن را به گونهای گزینش و کوتاه ولی رسا آورده است.[۲]برجستگی آثار رازی -از جمله کتاب منصوری- در این است که او مشاهدات بالینی را شرح داده و ثبت کرده است.
آشنایی با محتوای کتاب المنصوری فی الطب (کناش منصوری)
کتاب در ده گفتار صورتبندی شده است که شش گفتار نخستین در باره پزشکی نظری است و در آن به گونهای گسترده، کالبدشناسی، فیزیولوژی، آسیبشناسی، شناسایی آمیزههای گوناگون و ناهماهنگ آدمی و شناخت نشانههایی بر مبنای دانش ریختشناسی از روی فرم چشم، گوش و فاصله ابروان و چگونگی آنها و دیگر بخشهای چهره، دست، پا و سینه -که پیشینیان برای شناخت انسان ها بر آن تکیه میکردند و گمان میرفت از راه شناخت درست این دانش به پارهای از ویژگیها و اخلاق آدمی دستیابند- بررسی شده است.
همچنین، خواننده با نیروی همه خوراکیها و مزهها و نیز، شناسایی داروهای تکی با زیرساخت سهگانه کانی، جانوری و بیشتر از همه، گیاهی آشنا میشود. در این کتاب بیش از یکصد و هشتاد داروی ترکیبی برای هر درمان دیده میشود. بهداشت همگانی، زیباسازی، آرایش و پیرایش اندامها و بهداشت آنها و شیوه درست گردشگری در چهار فصل سال توضیح داده شده است.
