تاثیر کتاب دیسقوریدس بر نگارش منابع طب سنتی اسلامی و ایرانی

آشنایی با ماخذ و مبانی طب سنتی اسلام و ایران برای پژوهشگرانی که در این شاخه از دانش به تحقیق می پردازند، اهمیت ویژه ای داشته و پنجره جدیدی را برای پژوهش های نوین به روی علاقه مندان می گشاید.

سوالی که همواره برای بسیاری از پژوهشگران این حوزه مطرح بوده، این است که آیا مطالب اصلی و بنیادین علمی و تخصصی مندرج در کتابهایی همچون الحاوی رازی، قانون ابن سینا، صیدنه بیرونی، ذخیره خوارزمشاهی و دیگر منابع مشابه آنها، توسط خود نویسنده، کشف و تحصیل شده یا از منابع دیگری استخراج و گردآوری شده اند؟

از دیرباز که به مطالعه و تحقیق در مبانی طب سنتی می پرداختیم، به این نتیجه رسیده بودیم که مرجع اصلی کتاب های گرانمایه ای همچون الحاوی رازی، قانون ابن سینا، صیدنه بیرونی، ذخیره خوارزمشاهی، جامع ابن البیطار، قرابادین آبیر عقیلی خراسانی و دیگر کتاب های همسان آنها، در ارتباط با داروشناسی و درمان، کتاب دیسقوریدس بوده است.