مروری بر خشکی چشم و درمان آن از دیدگاه طب سنتی ایران

مقدمه: خشکی چشم یکی از شایع ترین دلایل مراجعه بیماران به چشم پزشک می باشد که باعث افزایش ریسک بیماری های چشم و علائم پردردسر در فعالیت های مختلف فرد می شود. درمان های اولیه در بهترین حالت یک بهبوددهنده علامتی سطحی و گذراست و در برطرف کردن آسیب های سطح چشم و التهاب که بیشتر مبتلایان به خشکی چشم از آن رنج می برند، ناتوان است. از طرف دیگر افزایش شیوع این بیماری به دنبال استفاده از لنزهای تماسی و اعمال جراحی روی قرنیه مانند لازیک، اهمیت درمان و پیشگیری از بروز بیشتر آن را دوچندان کرده است. خشکی چشم در منابع طب سنتی تحت عنوان «خشونت القرنیه» مورد بحث قرار گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی دیدگاه این مکتب در مورد خشکی چشم و درمان های آن می باشد.

روش: در این مطالعه مروری، منابع طب سنتی مانند طب اکبری، نور العیون و جامع الفنون، تذکره الکحالین، امراض العین و معالجاتها، الاغراض الطبیه و المباحث العلائیه، طب العیون، القانون فی الطب، اکسیر اعظم و شرح الاسباب و منابع طب نوین از کتب معتبر چشم پزشکی و موتورهای جستجو مانند Google Scholar، Pubmed در مورد خشکی چشم و درمان های ارائه شده مورد بررسی قرار گرفته است.

یافته ها: «خشونت القرنیه» یکی از انواع بیماری های قرنیه می باشد. در این بیماری، خشکی قرنیه، ریزش اخلاط غیر طبیعی (تیز و شور) و مصرف داروهای پرحدت، باعث از بین رفتن رطوبت قرنیه و ایجاد ناهمواری در سطح آن می شوند که در نتیجه باعث از بین رفتن شفافیت قرنیه و اختلال در عبور نور از آن شده و منجر به بروز علامت هایی مثل احساس حرکت جسمی زبر و خشن در هنگام پلک زدن می شود. درمان های ارائه شده شامل درمان های موضعی (قطره و ضمادهای چشمی)، دستورات غذایی خاص و پاکسازی خلط مسبب می باشد.

بحث و نتیجه گیری: با توجه به دستاوردهای علمی حکمای طب سنتی در زمینه خشکی چشم و درمان های متنوع آن، امید است به راهکارهای مناسبی جهت ارزیابی و درمان خشکی چشم برسیم.