«مرگ» از دیدگاه طب سنتی ایران با تاکید بر آثار علامه قطب الدین شیرازی

علامه فطب الدین شیرازی (634-710 ه ق ) حکیم ، طبیب، فیلسوف، منجم، ریاضی دان ادیب و موسیقی دان قرن هفتم و هشتم هجری قمری است . او از شاگردان نامی خواجه نصیرالدین طوسی و معروف ترین شارح قانون ابن سینا است0 وی در علوم گوناگون صاحب نظریه هایی است که مشروح و مبسوط نطریه های پیشینیان اوست. از میان این موارد ، نظریه او درباره مفهوم (مرگ) است.

وی ضمن بحثی تشریحی در خصوص مرگ ، در ابتدا به تعریف مرگ می پردازد و سپس فیزیوپاتولوژی آن را از دیدگاه طب قدیم بیان می کند . علامه هم چنین در خصوص طول عمر ، میزان معمول آن و حداکثر طول عمر از نظر تجربه سخن گفته است و در انتها به بحث حفظ الصحه از منظر ارتباط با موت پرداخته و هدف این علم را تاخیر موت تا اجل طبیعی دانسته است . تبیین طبی علامه از مرگ، به شدت متاثر از نوع نگاه فلسفی مشایی به مفهوم حیات و مرگ است . تبیین فیزیولوژیک مرگ بیشتر به شکل سلبی و بر اساس مفاهیمی است که حیات موجود زنده بر آن اساس تعریف می شود . مفاهیمی مانند نفس، حرارت و رطوبت غریزی ، اعضای رئیسه، ارواح طبی ، قوا، نبض و تنفس نمونه هایی از این مفاهیم هستند .