ملاحظات اخلاقی پیرامون طب مکمل

طب مکمل به مجموعه ای از روش های تشخیصی – درمانی شامل همیوپاتی، گیاه درمانی، طب سنتی ایران، طب سوزنی، کایروپراکتیک، ماساژ درمانی، انرژی درمانی و … اطلاق می شود، که از دیرباز سهم اصلی را در درمان بیماری ها در جامعه به عهده داشته اند. با ظهور پزشکی نوین، استفاده از طب مکمل برای مدت زمانی رو به کاهش گذاشته بود ولی به علت عدم توفیق طب نوین در درمان برخی بیماری ها، عوارض جانبی و هزینه های گزاف این درمان ها، امروزه شاهد گسترش روزافزون طب مکمل در جامعه هستیم. از طرفی در صورت عدم رعایت استانداردهای مناسب درمانی توسط درمانگر هایی که دانش، تجربه و تعهد حرفه ای لازم را ندارند، این طب می تواند مورد سوءاستفاده قرار گرفته، نتیجه مطلوب درمانی حاصل نمی شود. بدون شک کاربرد منطقی و صحیح طب مکمل و لحاظ نمودن مباحث اخلاق پزشکی، ضمن جلوگیری از استفاده ناآگاهانه و بی دلیل از این رشته می تواند در پایه ریزی اساسی و علمی آن مؤثر باشد.

بنابراین در این مقاله سعی شده پس از پرداختن به تعریف طب مکمل، با توجه به اصول اخلاق پزشکی شامل اتونومی، سود رسانی، ضرر نرساندن، عدالت و با عنایت به مسائل موجود در درمان بیماران در این طب، لزوم تصویب راهنمای اخلاق پزشکی در طب مکمل به منظور رعایت حقوق بیمار و بیان وظایف اخلاقی پزشک، بیان گردد.