جحوظ (جحوظ العین)

بزرگ شدن چشم در حجم و برآمدن آن از حدقه (مجمع الجوامع).

در اصطلاح طب قدیم، بیرون خزیدن چشم، بیرون جستن چشم با استخوان و غیر از آن است.