رَمَص به معنای قیِ چشم، چرک سفید خشک شده در گوشه چشم است و فارسیِ آن پیخ است. عموماً چشم گرم و تر، بزرگ بوده و رمص بسیار کند.
«[چشم] اگر خشک بود و پیخ نبندد، پس دلیل خشکی چشم بود و اگر پیخ به افراط بندد، دلیل رطوبت بود.» (ترجمۀ فراستنامه فخر رازی. نگ. رضوی برقعی، پاییز 1384: 172)
