به درخت کوچکی است که پوست ساقه و تنه آن قهو های بوده و در اکثر نقاط اروپا، نواحی مدیترانه ، آسیا و آفریقای شمالی می روید. برگرهای آن پوشیده از کرک و صاف است. گلهای آن درشت، به رنگ سفید و یا صورتی و دارای پنج گلبرگ می‌باشد. میوه رسیده زردرنگ، گرد و یا بشکل گلابی است و در سطح آن پوشیده از کرک بوده و طعمی مطبوع، شیرین و یا کمی ترش دارد.
نام علمی به Cydonia و در طب سنتی به نام سفرجل نیز شناخته می‌شود. که میوه و دانه آن خواص داروئی دارد. از نظر طب قدیم ایران به شیرین، گرم و تر و به ترش سرد و خشک است. روغن به سرد و تر و قابض و به دانه سرد و تر است.
در کتب طب سنتی ایران درباره این میوه مضراتی ذکر شده که به دنبال آن راه حل دفع آنها نیز بیان شده است. از جمله آمده که جرم آن برای هضم از آب و افشره آن سنگین تر و سخت تر است که می بایست به صورت مربا مصرف گردد. این دارو همچنین می‌تواند برای اندام های ضعیف داخلی مناسب نباشد و در عین حال باعث سرفه و دلپیچه گردد. مداومت بر خوردن جرم آن نیز باعث بروز سکسکه می شود که در این صورت بهتر است با عسل و یا دانه انیسون که خود دانه ای معطر است مصرف شود.
از به فرآورده های دیگری مانند رب و روغن آن تهیه می شود که دارای اثرات درمانی هستند. رب به ترش در آخر اول سرد و خشک و قابض و قاطع استفراغ و اسهال صفراوی است. مسکن تشنگی و حرارت و درد معده و امعا بوده و با آب برگ نعناع جهت منع دل بهم خوردگی و اسهال مناسب می باشد. اما باعث بروز سرفه می گردد. رب به شیرین قریب به اعتدال بوده و در جمیع افعال مانند آن ترش آن است. اما برای صاحبان احشای ضعیف از نوع ترش آن سودمند تر است.
روغن به که به را پخته آب آن را گرفته با دو برابر روغن زیتون بجوشانند تا آب تبخیر شود و روغن خالص بماند نیز مصارف درمانی زیادی دارد. آشامیدن آن جهت سردرد گرم و خلط خونی و ورم جگر و اسهال مزمن و زخم های گوارشی مفید ذکر شده است. مصرف موضعی آن را برای درمان شوره سر سودمند گزارش نموده اند.
به دانه یعنی تخم به در درجه دوم سرد و تر بوده و کمی قابض می باشد. لعاب آن جهت خشونت حلق و سرفه خشک و تسکین حرارت معده و تب و سوزش زبان و دهان و خشکی آن مفید گزارش شده است
