سرطان از نگاه طب سنتی، ورم سختی است که ریشه های بسیار در بدن دارد و رگ کبود رنگی که پر از خون سیاه است، به آن آب می رساند. (ابن هندو، 1368: 129) یا به عبارتی؛ ورمی است سوداوی متولد از سودای سوخته از صفرای صِرف که به عضو بریزد و پُر کند عروق و حوالیِ آن را و این نوع، متقرّح [= قُرحه دار، زخم دار] می باشد و یا بلغم سوخته که با آن، صفرای سوخته نیز باشد.
«هر آماسی که از بلغم رقیق باشد، نرم و سپید باشد و آنچه از بلغم غلیظ باشد، صلب و سپید باشد و آنچه صلب و تیره باشد و رگ های سبز گرد او برخاسته باشد و اندکی حرارت و ضربان کند، آن را سرطان گویند و این سرطان اندر همه اندام ها تواند بود و با پوست و گوشت آمیخته می شود».
این بیماری را از آن جهت سرطان نامند که ورمِ آن شبیه به وسط سرطان [= خرچنگ] و عروقِ آن، شبیه به دست و پایِ آن است و بعضی گفته اند که چون این بیماری مانند عقرب به عضو می‌چسبد به آن سرطان گویند.
