سَویق یعنی پِست، تلخان، بو دادن حبوباب، آرد حبوباب، آردی که از هفت چیز می گیرند: گندم، جو، کُنار، سیب، کدو، دانه انار و سنجد و و هر یک را بنام آن چیز خوانند مانند سویق گندم (محمد بن یوسف هروی، 1387: 223). در روایات، سویق، غذای پیامبران معرفی و برای آن، خواص و فواید زیادی ذکر شده است، از جمله: محکم شدن استخوان و روییدن گوشت؛ پاکسازی معده و پیشگیری از هفتاد نوع درد.
سویق یعنی هر گونه آردی چه به طور عام و چه به طور خاص، آردی که از گندم، جو و نخود باشد و آن را بریان کرده باشند. (تاج بخش، 1385: 223). آرد پخته شده و بو داده را سویق می گویند که همان قاووت می باشد.
سویق اسم عربیِ آردِ جمعِ مأکولاتست (حبوبات). وبه عُرفِ اطبا، مراد از او بوداده اوست و شرط دانسته اند که بعد از بو دادنِ حبوبات، یک بار به آب گرم و یک بار به آب سرد بشویند و آنگاه آرد کنند و سویق جو و گندم، جهت تسکین التهاب و تشنگی و تب های حار و امراض اطفال نافع … است.» (حکیم مؤمن، 1378: 159، س13).
- سویق الارزه: تلخان و سویق برنج
- سویق التفاح: سویق سیب
- سویق الحنطه: سویق گندم
- سویق الخرنوب: سویق لوبیا
- سویق الغبیرا: سویق سنجد
- سویق حب الرمان: سویق دانه انار
- سویق الشعیر: سویق جو
- سویق النبق: سویق کُنار
