بلیله جزو گیاهان دارویی محسوب می‌شود که اشارات فراوانی در طب سنتی و کتب کهن به آن شده است و اگر با سه ماده دارویی دیگر همراه شود ترکیبی شگفت انگیز درمانی را پیدا می‌کند که غیرقابل توصیف است. سه گیاه هلیله، بلیله، آمله از یک خانواده و در خاصیت نیز به یکدیگر نزدیک هستند.
بلیله میوه‌ی درختی است بزرگ با برگ‌های عریض و پهن، این میوه برای رفع سردرد‌های شدید و جذام بسیار مفید است. هم مزاج آمله و مغزش شیرین و تقریباً، چون فندق است. خاصیت این گیاه، هم زداینده و نرم کننده است و هم قابض است. اندام‌های غذایی این گیاه، معده را دباغی و جمع می‌کند، سستی و رطوبت معده را از بین می‌برد، هیچ دارویی در دباغی معده به بلیله نمی‌رسد و فواید بسیار دارد.
مشخصات ظاهری درخت بلیله
درختی است تنومند به ارتفاع حدود 20 متر با ساقه‌های ضخیم، برگ‌های آن پهن، سبز تیره، چرمی شکل، ساده و سرنیزه‌ای و میوه‌اش تخم مرغی شکل، سر آن باریک، پوست آن زردِ مایل به سفید و غبارآلود می‌باشد.
نام های دیگر بلیله: نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، بلیله، بلیلج، بهیره و باهرا نامیده شده است.
طبیعت بلیله
طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن کمی سرد و خشک است.
بخش مورد استفاده
پوست و قسمت بیرون از دانه‌ی بلیله
نحوه مصرف
با دستور پزشک
خواص درمانی
ضد تب و قبض کننده، ضد سرفه و مخدر، برطرف کننده حالات صفراوی و ضد سردرد، دباغی کننده معده و صفرابر، اشتهاآور و تقویت کننده معده، افزاینده دید چشم و قطع کننده رطوبت‌های جاری از دهان می‌باشد. در ضمن برای بیماری‌های روده مستقیم و مقعد، سوء هاضمه، یبوست و بواسیر نیز مفید است.
