بابونه نامی عمومی است که برای انواع مختلفی از گیاهان هم‌خانواده با مینای چمنی (از تیرهٔ کاسنیان) به کار می‌رود، گیاهی است پایا به بلندی ۲۰ تا ۳۰ سانتیمتر و بسیار معطر که چندین جنس دارد و در نقاط مختلف می‌روید. گل بابونه گیاهی زیبا و معطر است و خواص دارویی فراوانی دارد. بابونه اغلب در چمنزارها و اراضی شنی می‌روید. مصری‌ها، ایرانیان و یونانيان باستان از بابونه برای درمان آفتابزدگی و قولنج استفاده می‌کردند.
بابونه انواع مختلفی دارد که وﺟﻪ تمایز آنها در گل‌هایشان اﺳﺖ. نام‌های رایجی که برای بابونه ذکر شده عبارتند از بابونه حقیقی، بابونج، بابونه شیرازی و بابونق است و بابونک. بابونه، از نظر طب سنتی ایران گرم و خشک است و از تقویت کننده های تلخ به حساب می آید.
در حال حاضر فرآورده‌های مختلفی از بابونه به اشکال دمنوش بابونه، روغن بابونه، کرم بابونه، لوسیون بابونه و قطره خوراکی آن در بازار وجود دارد.
خواص درمانی
در متون پزشکی و دارویی کهن و نیز از نگاه حکمای ایران بابونه از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده و هست.بابونه مقوى مغز و اعصاب و قوای جنسی، جهت بیماری‌های دِماغی و سردرد و تحليل رياح گوش مناسب است و جویدن آن جهت زخم‌های دهان و زبان نفع بسیار دارد. مُدّر فضولات و پاک کننده کثافات سینه است و بثورات را از بین می‌برد و جوشانده آن رنج و خستگی‌ها و صلابات و نزولات و درد رحم و مقعد را زایل می‌کند.
بابونه از گیاهان تب بر مشهور و ضد سرماخوردگی است مقوی معده و بادشکن بوده و دارای خواص ضد کرم امعاء است.
گیاه بابونه در نرم نمودن تورم‌های مختلف، همچنین در خرد کردن سنگ مثانه و دفع سودا و بلغم متعفن و دشواری دفع ادرار و احتباس عادت زنانه مؤثر بوده و اخلاط غیرطبیعی را به طور کلی دفع می‌نماید.
